Bibliograficzne bazy danych w postaci elektronicznej pozwalaja szybko i niemal bez wysilku tworzyc prywatne zestawienia odnosnikow literaturowych na dowolne tematy. Rodzi to pokuse zamieszczania w pisanych pracach saznistych spisow referencji, z ktorych nie wszystkie pozycje zostaly przez cytujacego - lagodnie rzecz ujmujac - w calosci przeczytane. Zdarzaja sie wiec wypadki (mozna by rzec "wpadki"), gdy odnajdujac prace, na ktora powolal sie ten czy ow autor stwierdzamy, ze nie ma ona wiele wspolnego z tematem, poza przypadkowa zbieznoscia slow w tytule lub streszczeniu.
Innym ciekawym, praktycznym acz pozamerytorycznym zastosowaniem Science Citation Index jest wyszukiwanie w nim informacji, sluzacych potem do ustalenia rankingu uczonych, na przyklad w celu oceny jakosci ich pracy. Wystarczy wylowic z bazy liczbe publikacji kazdego badanego oraz liczbe cytowan kazdej z jego publikacji, pomnozyc je przez odpowiednie wspolczynniki i dodac do siebie. W ten sposob mozna ilosciowo dowiesc, ze profesor Y. jest 1.357 razy lepszy nakowo od docenta X. Oczywiscie, diabel tkwi w szczegolach, np. w doborze wspolczynnikow. Zawsze mozna ustawic je tak, by nasz instytut czy zaklad okazal sie najlepszy.